Napoleon w Polsce

[boss64]

Z prus wschodnich uciekł Murat do Poznania , a następnie wyjechał na Zachód aby ratować swój neapolitański tron.Napoleon głównodowodzącym na tym froncie uczynił wicekróla Eugeniusza ,który objął tę funkcję w Poznaniu,gdzie założył swą główną kwaterę.
Wówczas ,w połowie stycznia ,wojska napoleońskie utrzymywały nad Wisłą i w Księstwie Warszawskim zaledwie kilka twierdz.Przede wszystkim Gdańsk ,gdzie znajdował się garnizon liczący do 30 tysięcy żołnierzy i gdzie były bogato zaopatrzone magazyny z bronią i żywnością.Gdańsk został oblężony przez Rosjan 15 stycznia 1813 roku.Nadto zaś Toruń ,otoczony już 11 stycznia ,i Modlin ,który spotkał ten sam los 5 lutego ,oraz wreszcie najdalej na wschód wysunięty Zamość,postawiony w stan oblężenia 22 stycznia.Nawet Częstochowa zagrożona została już w początkach lutego .Napoleon obliczał ,że w twierdzach tych znajduje się około 60 tysięcy żołnierzy.
Nadto zaś w Krakowie ,tuż przy granicy z rzekomo sprzymierzoną z Francją Austrią ,stał korpus księcia Józefa Poniatowskiego, świeżo po masakrze 1812 r.zreorganizowany.Wódz polski przeżywał tu prawdziwą tragedię ,co robić dalej ,jak postąpić dalej z punktu widzenia polskiej racji stanu.Nadal ze strony rosyjskiej poza gestami i słowami przebaczenia wobec Polaków ,nie było żadnych konkretnych zobowiązań .Natomiast Napoleon ,który nie chciał dostrzegać tej groźnej prawdy,że Austria przystąpi do wojny ramę w ramię z Rosją przeciwko Francji,chciał nawet ,aby znaczna stosunkowo siła wojskowa polsko-francuska ,pozostała na zapleczu posuwających się ku zachodowi armii rosyjskich......

[boss64]

Życzył więc sobie,aby korpus księcia Józefa pozostał w Księstwie i niepokoił Rosjan mając oparcie w twierdzach znajdujących się rękach armii napoleońskiej .Natomiast w razie wielkiego niebezpieczeństwa udzieli Polakom schronienia Austria.Pragnął też cesarz aby twierdze broniły się uporczywie.
Te postulaty wynikały z ważnej roli,wyznaczonej przez Napoleona ziemiom polskim w wielkim planie operacyjnym nowej kampanii,jaki tworzył.Jedną z cech sztuki wojennej cesarza było, jasne precyzowanie celów operacyjnych i wyraźne określanie zadań wyznaczonych poszczególnym dowódcom ,którzy dostawali ścisłe instrukcje i bywali dokładnie powiadamiani ,jaką rolę ma odegrać armia przez nich dowodzona w ogólnej realizacji całego planu naczelnego wodza.Tak było i w 1813 r.Z rozkazów przesłanych do Eugeniusza ,Neya,Davouta i innych dowódców widać wyraźnie całość zamierzeń cesarza,szczególnie w depeszy do Eugeniusza z 27 stycznia bardzo wyraźnie zarysowały się główne elementy całej kampanii strategiczno-operacyjnej.W [pierwszej fazie realizacji swego planu przewidywał cesarz jako cel główny walki uderzenie na Gdańsk ,odblokowanie tej twierdzy oraz Torunia a uchwyciwszy w ten sposób dolną Wisłę ,zamierzał rzucić armię na Prusy Wschodnie i zająć Królewiec.Obliczał ,że nad Wisłą stanie w czerwcu.Drugą fazę operacji stanowić miało oczyszczenie z wojsk nieprzyjacielskich Księstwa Warszawskiego i przeniesienie teatru wojny nad Niemcy,który spodziewał się Napoleona przekroczyć w połowie sierpnia.

[boss64]

Trochę historii dla dociekliwych:
Wiele wymieniono źródeł dotyczących pochodzenia rodziny o nazwisku Bonaparte .Wchodził tu w grę antyczny Rzym- wyliczano gens Ulpia , gens Silvia , to znowu gens Julia . Istniały też supozycje o wiele bardziej śmiałe: paleolodzy z Konstantynopola czy monarchowie z Aragonii. Nie brakło też pomysłów dość fantastycznych . Oto wyłania się z barokowych ram siedemnastego wieku pan de Bonpart, szlachcic w aksamitnym płaszczu , przy szpadzie , którego śliczna córka poślubia Żelazną Maskę , bliźniaczego jakoby brata Ludwika Czternastego. Ówże brat właśnie miał być protoplastą Bonapartych.
Bagatela!
Potomek Ludwika Świętego - a więc praszczurem Napoleona miał być Burbon .Cesarz Francuzów śmiał się ponoć serdecznie z tych pseudogenealogicznych dociekań pochlebców twierdząc niefrasobliwie , że szlachectwo jego datuje się od Osiemnastego Brumaire"a, a w najlepszym razie od Marengo.
Najnowsze badania w tej dziedzinie dowodzą , jakoby nazwisko Bonaparte , miało być znane we Włoszech już w średniowieczu . Twierdzi się nawet , że nosiło je wiele rodzin zupełnie ze sobą pochodzeniowo nie związanych.
Byli to ludzie uważani przez otoczenie jako bon parti.

Napoleon pochodzić ma z rodu znanego także jako ród Cadolinges .W wieku dwunastym Bonaparte pojawili się w Treviso i we Florencji.
Pierwsi związali się z Gwelfami . Walczyli przeciw Barbarossie i Fryderykowi Drugiemu. Bonaparte z Florencji błysnęli nieco w wieku szesnastym. A więc pojawiła się wśród nich Jakub Bonaparte , który w uczonych słowach opisał wzięcie i spustoszenie Rzymu w roku 1527. Jan Genesius , fra Bonawentura , kapucyn , zmarł w roku 1593 in odore sanctitatis. Należałoby także wymienić Niccola Bonaparte , autora zgrabnej komedyjki La Vedova (Wdowa) , która ukazała się w roku 1565. Z tej gałęzi pochodzą Bonaparte z San Miniato oraz rodzina z Sarzane , która w osobie Franciszka Bonaparte w szesnastym wieku przeniosła się na Korsykę . Prawie wszyscy jego potomkowie to urzędnicy i prawnicy . Niespecjalnie zamożni, otoczeni na wyspie ogromnym szacunkiem . Przywiązani do Republiki Genueńskiej , w której posiadaniu znajdowała się Korsyka , uzyskali od niej uznanie ich szlachectwa , co potwierdził w roku 1788 Wielki Książę Toskański.

cdn???? tylko dla dociekliwych

[boss64]

Był rok 1769, gdy skromnemu adwokatowi z Ajaccio urodził się drugi z kolei synek. Pani Letycja Bo naparte młoda i bardzo piękna , ponoć nie namozoliła się wiele wydając na świat owo niemowle. Legenda głosi ,że nie zdążyła dotrzeć do łoża ,że przyszły władca świata spieszył się na ów świat tak ogromnie , iż upadł na dywan w chwili , gdy biegła do sypialni. Dywan był ponoć we wzory antyczne, przedstawiały one triumf Marsa na tronie wspieranym przez niewolników.
Pani Letycja w czasie tej ostatniej ciąży zwykłą była towarzyszyć mężowi w jego partyzanckich walkach z Francją o wolną Korsykę , kiedy to korsykańskimi patriotami dowodził Paoli bożyszcze tłumów . "Często podkradałam się , dla zasięgnięcia wiadomości , z naszej kryjówki górskiej aż ku polu bitwy , słyszałam gwizd kul, ale ufałam Madonnie "- zwierzy się po latach.
( " W maju przegrali bitwę i oto straszliwy odwrót przez gąszcz lasów , przez urwiska gór. Pośród licznych mężczyzn i nielicznych kobiet jedzie na mule ku wybrzeżu pani Letycja, brzemienna , z rocznym dzieckiem w ramionach . W czerwcu pobity Paoli wraz z kilkuset wiernymi towarzyszami musi uciekać do Anglii. W sierpniu przychodzi na świat mściciel . Nazwali go Napolione.")
Letycja kocha męża , wiernego i pięknego , który wszakże "żyje zawsze fantastycznie , raczej z planów niż dochodów".
Carlo pragnie ostatnio wygrać proces o dziedziczone mienie.Zostaje asesorem w sądzie i nadzorcą morwowej szkółki . Posiada w górach stada owiec, a nad morzem winnice. Przyrodni brat pani Letycji , ksiądz "zręczny w sprawach świeckich ", często służy mu radą. Ponoć za jego to podszeptem państwo Bonaparte postanowili na razie nawiązać kordialne stosunki z Francuzami , jacy rozgościli się na wyspie . Dzieci zdążyli się już dochować ośmioro , gdy pewnego dnia Carlo Buonaparte wsiadł wraz z dwoma synami na żaglowiec udając się do Francji. Po krótkim pobycie w Tuluzie wyrusza do króla , by dochodzić swoich praw. Ludwik Szesnasty długo spogląda na chmurną twarz małego Napolione . Pan Bonaparte , lojalny korsykański urzędnik , może się wreszcie radośnie uśmiechnąć . Oto heroldia potwierdza jego prawo do szlacheckiego tytułu , otrzymuje dwa tysiące franków i zapewnienie możliwości kształcenia w szkołach szlacheckich dwóch synów oraz córki.
cdn.... tylko dla dociekliwych

[boss64]

Płyną miesiące .Napolione kształci się w szkole wojskowej w Brienne. Tu wyznacza poszczególnym uczniom fragmenty parku " na osobisty użytek". Swoją część młody Bonaparte ogrodził płotem . Jest krępy i nieduży, ma oliwkową cerę i błyskawice w oczach. Boleje skrycie nad skromnością własnego mundurka, koledzy pochodzą z zamożnych rodzin. Siedzi w swoim ogrodowym zakątku samotny , dziki,zaczytujący się w Plutarchu. Kiedy pewnego dnia koledzy, uciekając w popłochu przed pożarem wynikłym z zapalenia ogni sztucznych, przybiegli do jego schronienia , rzucił się na nich z siekierą w ręku.
Otoczenie dziwi się , że na ustach młodego Korsykanina nigdy nie pojawia się uśmiech. "Dzikus" , mawiają koledzy . Poza tym jest zabawnie mały i źle mówi po francusku , ma ponadto jakieś osobliwe imię . Próbują wyciągnąć go na rozmowę , prześmiewcy , paniczyki;
-Ta szlachta , korsykańska cóż to za szlachta? Jeśli jest taka bohaterska , jak twierdzisz , to dlaczego dała się przez nas pobić?
Napolione wybucha wściekłością.
-Napadliście na nas w dziesięciu na jednego .Poczekajcie aż dorosnę , ja wam pokażę !
- Ojciec twój jest prostym sierżantem- usłyszy w odpowiedzi.
Więc pokazuje zęby, proponuje pojedynek koledze, który śmiał wyrzec podobne słowa. W końcu obaj poturbowani chłopcy otrzymują karę aresztu, po czym mały Bonaparte znowu zaszywa się z książką w ręku w swojej ogrodowej samotni i niezmiennie broni jej przed natarczywością kolegów . Pisze do rodziców :" Znużyło mnie tłumaczenie się z mojego ubóstwa , wysłuchiwania szyderstw , tylko dzięki bogactwu koledzy moi osiągnęli nade mną przewagę . Czy naprawdę muszę ustępować całej tej bandzie bęcwałów , którzy chełpią się , jak mogą swoim zbytkiem?"
Z Korsyki nadchodzi śpieszna odpowiedź.......
cdn???

[boss64]

....na pełen goryczy list chłopca : "Musisz być spokojny i grzeczny. Rozumiesz przecież w jakim jesteśmy położeniu . Bądź cierpliwy , potrafisz i to."
potrafi ,ale cierpliwość nie leży w jego naturze . Nauczyciele , którzy mimo wszystko pozostają pod urokiem przedziwnej osobowości Napolione , twierdzą, że to chłopak niezwykły, choć przecież dzieciak jeszcze . " Mały jest z granitu , ale tkwi w nim coś jak wulkan."
W istocie . Tak samo zresztą myśleli o nim rodzice i rodzeństwo : bracia -starszy od niego Józef , młodszy Lucjan , jeszcze młodszy Ludwik i później - najmłodszy Hieronim .
I -siostry - najstarsza Eliza , a także Paulina i Karolina. Wszyscy oni tworzą zwarty klan Bonapartych ogromnie wspierających się wzajemnie . Szczegółowe zajęcie się nimi wszystkimi stanowiłoby materiał historyczny godny kilku opasłych tomów . Intrygują nas zwłaszcza Lucjan i Paulina , którzy wszystkim historykom wydają się spośród całego grona najbardziej interesujący.
Letycja miała dwadzieścia pięć lat , kiedy w połowie maja roku 1775 urodził się jej trzeci syn . Był to już piąty poród . Chłopca nazwano na cześć jednego krewnego Lucjanem . W domu zaczęły się pojawiać teraz coraz to cięższe zgryzoty. Karol Bonaparte wiódł nie kończący się proces z jezuitami o sugestię, znikome rządowe zasiłki, nie ułatwiały życia Karolowi i Letycji , choć ich wzajemna miłość była dla nich nieustającym źródłem radości.
W roku 1781 Karol wystąpił do rządu francuskiego z prośbą o przydzielenie Lucjanowi stypendium . Pozwoliłoby to chłopcu na uczęszczanie do szkoły w Brienne, gdzie Napolione znajdował się już od dwóch lat. I tak Józef miał _ na życzenie rodziny - zostać księdzem . Napolione marynarzem . Lucjana przeznaczono do infanterii.
Wobec wielu utrudnień najmłodszy Lucjan powędrował do Brienne dopiero w trzy lata potem. Cela szeroka na sześć stóp , zamykana nocą od zewnątrz , rygory nieledwie więzienne nie wzbudziły zachwytu żywego z natury chłopca. Nie zachwyciło go również spotkanie z Napoleonem . Opisze te chwilę powitania z bratem później : nader Poważny z natury, spotkał się ze mną , nie okazując najmniejszej serdeczności, co natychmiast moją serdeczność z powrotem wepchnęło do serca. W jego sposobie bycia nie ma nic ujmującego , ani dla mnie , ani dla kolegów w jego wieku, którzy go nie lubią, bo się go boją , jak ja......
cdn.?

[wolfram]

Tak ! cdn cdn cdn ... MY TO CZYTAMY ! Tylko nikt bazgrac nie chce , aby nie spamowac

[boss64]

....Sądzę ,że odraza ,jaką przyszło mi potem przeżywać , ile razy musiałem uginać się przed nim, ma swoje źródło w owych pierwszych kontaktach...
Śmierć ojca - Luciano był jego najmilszym synem- w roku 1785 przeżył jako cios okrutny . Zgon ojca powoduje zasadnicze zmiany w rodzinnych planach. Józef , który porzucił studia duchowne, by wstąpić do wojska , wraca teraz na Korsykę. Wkrótce poświęca się prawu , co pozwoli mu zdobyć pewną niewysoką pozycję w Ajaccio. Lucjana przeznaczono na księdza , ale po dwóch latach pobytu w seminarium niedoszły kandydat do stanu duchownego opuszcza je i powraca do Ajaccio. Ma lat piętnaście , jest wysoki i piękny.
We Francji tymczasem wybucha rewolucja . Napoleon , przebywający obecnie w garnizonie w Auxonne , często odwiedza rodzinną wyspę. Stosunki między nim a Lucjanem układają się na razie znakomicie, wręcz kordialnie . Napolione przyznaje bratu przewagę w dziedzinie wiedzy literackiej i Luciano pilnie przepisuje manuskrypty przyszłego zwycięzcy spod Arcole traktujące o Historii wolności korsykańskiej. Lucjan jest zwolennikiem tendencji liberalnych , demokratycznych . Starszy brat z uwagą , choć ze zmarszczonymi brwiami , słucha jego uwag. Na Korsyce tymczasem zaczynają się dziać wielkie sprawy. Oto Paoli , po długoletnim wygnaniu , zostaje dekretem Zgromadzenia Konstytuanty sprowadzony do Francji, przedstawiony Ludwikowi Szesnastemu i przyjęty przez Zgromadzenie Narodowe . Już 25 kwietnia 1790 odbiera rewię wojskową na koniu przy boku Lafayette"a! A 14 lipca ląduje w niewielkim porcie korsykańskim Maccinaggio. W dwa dni potem triumfalnie wjeżdża do ówczesnej stolicy Korsyki- Bastii, gdzie niesiony na rękach tłumu , z uśmiechem przyjmuje hołdy. Zgromadzenie mianuje go generalnym zarządcą wyspy, on jednak z miejsca daje się wciągnąć w sprawy polityczne.
Ów starzec legendarny.....
cdn..?

[Toke]

Dawaj , dawaj , bez ociągania proszę

[boss64]

spoko dozowane lepiej smakuje

[boss64]

...któremu osiemnastoletni Karol Bonaparte oraz jego czternastoletnia małżonka towarzyszyli w wyprawie wojennej , bacznie patrzy teraz na synów swego dawnego adiutanta. Lucjan staje się zawziętym paolistą. Pragnie zostać sekretarzem tego herosa wyspy, co udaje mu się osiągnąć.. Podobno właśnie pod wpływem Paolego stał się w pełni dojrzałym republikaninem, czemu się zresztą nigdy w przyszłości nie sprzeniewierzył . Ma lat szesnaście i już wyraźny talent oratorski , któremu daje wyraz w Klubie Przyjaciół Konstytucji . Tymczasem 16 października do Ajaccio przyjeżdża z Valence Napoleon.
Paoli restytuuje właśnie w Korsyce . Gwardię Narodową Napoleona nie może obojętnie przechodzić obok spraw swojej wyspy. I chyba właśnie teraz zaczną się uwidoczniać różnice usposobień Lucjana i porucznika z Valence . "Nie można z nim dyskutować- zrzędzi Napolione - gniewa się o byle co i unosi za każdym razem, kiedy ktoś ma inne niż on zdanie".
Następuje pierwszy polityczny sukces Napoleona - zostaje wybrany dowódcą drugiego batalionu Gwardii Narodowej.
Lucjan pisze w liście :" Cały dom jest pełen ludzi, a muzyka pułkowa towarzyszy tu nam nieustannie". Wzajemne animozje obu braci narastają . "Powiem ci w absolutnym zaufaniu- pisze Lucjan do Józefa - że Napolione jako cywil to człowiek niebezpieczny......Maluczko , a stanie się tyranem , i sądzę że to nastąpi , jeżeli zostanie kiedykolwiek królem , a imię jego wówczas będzie dla potomności , dla każdego wrażliwego patrioty, czymś wywołującym zgrozę..... W wypadku kontrrewolucji sądzę , że jest zdolny zmienić front.....Co do mnie zaś -czuje w sobie odwagę zabójcy , tyrana, jeśli zaś nędznicy zakują nas w łańcuchy na nowo , zginę ze sztyletem w dłoni".
Tymczasem po proklamowaniu na Korsyce Republiki, Napoleon pragnie włączyć swoją wyspę w sprawę Rewolucji Francuskiej . Wkrótce po powrocie Paolego odbywa się w Ponte Nuovo jego spotkanie z Józefem i Napoleonem Bonaparte.
Chłód wieje ze słów wymienianych przez trzech Korsykańczyków . Paoli nie ufa . Wie że Napoleon zauroczony jest Francją z jej radykalnymi zapędami .
- Czyżby synowie Karola myśleli inaczej niż ja ?- pyta ten białowłosy kolos , bożyszcze Korsyki sprzed lat dwudziestu. Lucjan zadrżał , gdy Paoli wymamrotał w pewnej chwili - Biada temu , kto przystałby do zbójów , moich wrogów . Przestałbym znać każdego z nich, nawet gdyby to byli synowie Karola!
6 maja roku 1793 w południe....
cdn?

[boss64]

...przybywa Lucjan z Ponte Nuovo do Ajaccio, które wrze antyfrancuską gorączką .Administracja departamentu próbuje przeciwstawić się tym nastrojom. Napolione zostaje mianowany komendantem Gwardii Narodowej . Józef służy mu jako oficer ordynansowy . Lucjan bierze teraz udział w naradzie rodzinnej. Pani Letycja , która nie zapomniała walki o wolność , kiedy to towarzyszyła mężowi na koniu , przedzierając się przez górskie ścieżki, słucha uważnie Lucjana , gdy ten relacjonuje swoją rozmowę z Paolim .
-Chcecie wypowiedzieć mu wojnę ? - zwraca się do synów matka. _ Kogóż macie po waszej stronie ? Czy nie wiecie że jeden z jego górali wart jest więcej niż czterech waszych obywateli?
Synowie spoglądają po sobie , spuszczają głowy. Wydaje się , że los każe im teraz po raz wtóry zdradzić Paolego. Surowo sądzi ich historyk Manfred : " Oceniając wysoko siłę Paolego , Bonaparte nie zrezygnował z walki przeciwko niemu , lecz prowadził ją w różnorodnych formach . Wytyczając sobie samodzielny kurs i sprzymierzając się z przeciwnikami korsykańskiego generała , jak daniej starał się do niego zbliżyć . Teraz już nie tylko Józef , lecz także Lucjan ....miał starać się o zdobycie sympatii generała . Była to wyrafinowana polityka oplątania go siecią : zdobyć przewagę nad Paolim można było tylko ściskając go w przyjacielskich objęciach .... Banaparte poniósł klęskę. Paoli "stary wąż" jak nazywał go później lord Elliot , nie dał się podejść i rozszyfrował plan Bonapartych . W liście do Napoleona z 14 maja 1792 roku Józef pisał : "Lucjan nie może już żywić nadziei że generał zechce mieć go obok siebie . Wyjaśnił mu to całkiem szczerze ;uznaje jego zdolności , ale sam nie chcę łączyć się z nim . W tym tkwi sedno rzeczy."
Napoleon naraził się wówczas Ministerstwu Wojny w Paryżu. Kiedy wbrew Paolemu doprowadził do tego , że wybrano go podpułkownikiem batalionu ochotniczego , musiał tym samym zrezygnować z pułku artylerii w Valence. Kiedy wrogowie z wyspy piszą na niego skargi do Ministerstwa w Paryżu, postanawia tam wyjechać . 28 maja zjawia się w Paryżu w stolicy Francji . Miał szczęście . Armia francuska - dopiero co Francja wypowiedziała wojnę cesarzowi Austrii- pilnie potrzebowała artylerzystów . 10 lipca Ludwik Szesnasty podpisuje nominację Bonapartego na kapitana . Wkrótce potem w sierpniu , Napolione jest świadkiem obalenia monarchii. Często teraz pisuje do Józefa : " Jakobini to szaleńcy, którzy nie rozumieją ogólnych celów ". A wkrótce potem "Królowi kazano wybierać . Wybieraj , powiedzieli mu , gdzie chcesz panować- tutaj czy w Koblencji . Król postąpił jak trzeba , włożył czerwoną czapkę , królowa i książę postąpili podobnie . Dano się napić królowi , lud pozostawał w pałacu przez cztery godziny . Było to niezłą pożywką dla arystokratycznych deklaracji rebeliantów". Najbardziej jednak absorbuje młodego kapitana Bonaparte Korsyka. Ryzykując przyszłą karierę , w połowie października znowu przybywa na rodzinną wyspę . Do jego przeciwników należy już nie tylko Paoli , ale i przewrotny Pozzo di Borgo. Separatyzm korsykański musi walczyć z rewolucyjną racją , orientując się teraz tylko na jedną siłę : Anglię. Tymczasem nadchodzi rozkaz Konwentu : Aresztować Paolego i Pozzo di Borgo za zdradę . Teraz kapitan z Valence występuje w obronie "ojca ojczyzny" na forum Klubu Patriotycznego w Ajaccio . Wokół szepty , zdumienie . J najważniejsze :skąd tak surowe polecenie Konwentu ? Oto policja Paolego "przejęłą list osiemnastoletniego Lucjana Bonaparte , porywczego paliwody , w którym obwieszczał z dumą , że to on , Lucjan Bonaparte , wyjechawszy do Tulonu, zdemaskował tam Paolego jako zdrajcę republiki . Klub tuloński do niósł o tym Konwentowi i ten nie omieszkał przedsięwziąć kroków w celu ukarania zdrajców . List Lucjana Bonaparte został ujawniony i na gniazdo Bonapartych zwaliło się cała wściekłość paolistów .
cdn...

[boss64]

Czy w istocie Lucjan odegrał tu tak haniebną rolę? Posłuchajmy co pisze o owych latach Francois Pietri : "Lucjan gorąco bronił Paolego w rozmowach z braćmi . Jakiekolwiek byłoby stanowisko braci , jego, Lucjana obowiązkiem jest stać po stronie mistrza . Uczyniono wszystko , by pospólnie zbić Lucjana z tropu , przekonując go , że Paoli zdradził republikę . Uwierzył .Osiemnastolatek pisze do Paolego list, , płacząc nieledwie . Błaga swego "drogiego i szacownego generała", by mu wybaczył i nie odtrącał " wyrazów szczerego ubolewania" , a także " nie uważał , iż on, Lucjan , jest niewdzięczny , pamięć o wyjątkowej dobroci, jaką go Paoli zaszczycał , pozostaje tak głęboko wyryta w jego sercu , że ani czas , ani zdarzenia nie potrafią jej nigdy wymazać". Po czym prosi przyjaciela , który podejmuje się przekazać ów list Paolemu, aby ucałował ręce " Babbo" i opowiedział mu wiele , o jego , Lucjana, zgryzocie".
Tymczasem Korsyka , w pożarze buntu przeciw Francji , potępia bezwzględnie braci Bonaparte, uważa ich za zdrajców świętej sprawy.
- I pomyśleć , że to synowie Paolego!
W końcu maja konsulta- zgromadzenie pod wodzą Pozzo di Borgo- ogłasza absolutną wierność Paolemu w jego walce przeciw Konwentowi , " niewolącemu korsykański naród , zaprzedającego go Genui". Na tymże zgromadzeniu oznajmiono również o wykluczeniu braci Bonaparte , ze społeczności korsykańskiej.
-Trzeba nam uciekać- powiedział Napolione do matki.- Wiem że mnie poszukują.
- Uciekaj przede wszystkim ty - odrzekła Letycja , której nigdy nie brakło rozsądku.
A więc uciekł z Ajaccio , kierując się do Bastii . Jego podróż przypominała fantastyczno- awanturniczą powieść z czasów średniowiecza .Przedzierał się ukradkiem górskimi ścieżkami , ukrywał w szałasach pastuchów, w leśnych zaroślach , zacierał ślady. Mimo wszystko rozpoznano w drodze w Bocognano , został schwytany i omal nie zabity. Wzięto go pod straż , żeby przewieźć potem do określonego miejsca i przekazać wyższym władzom. W nocy udało mu się uciec przez okno . Znowu zaczęła się poniewierka . Dotarł do Ucciani, gdzie na jakiś czas znalazł schronienie , potem z zachowaniem najwyższej ostrożności , klucząc i unikając spotkań z ludźmi , powrócił cichaczem do Ajaccio.
cdn?

[szperak]

Cześć wszystkim . Mieszkam niedaleko pomnika ku czci poległym żołnierzom Napoleońskim w Wardęgowie pow. nowomiejski woj.warm. mazurskie. We wsi Wardęgowo armia Napoleona stoczyła potyczkę w której poległo wielu żołnierzy i zostali pochowani w tej wsi. Miejscowe stowarzyszenie dziedzictwa i kultury postawiło pomnik ku Ich pamięci. Nie można nigdzie poszukać na temat tej potyczki , może ktoś z Was forumowiczów coś ma?. Dajcie znać jeśli ktoś ma jakieś namiary na ten temat albo coś o tym wie .

[szperak]

Zdjęcie pomnika w Wardęgowie