cd.... W tym bardzo napiętym, przeplatanym dramartcznymi wydarzeniami, drugim dniu operacji zostały zaangażowane do aktywnych działań właściwie wszystkie siły 38 armii, włącznie z drugim rzutem i grupą szybką. Walki z godziny na godzinę przybierały na sile i stawały się coraz bardziej zacięte. Nieprzyjaciel wciąż podciągał nowe jednostki i zawzięcie kontratakował. Dowódca armii, generał Moskalenko, cały czas czuwał nad przebiegiem bitwy i w miare potrzeby wprowadzał na zagrożone kierunki nowe siły. Jednakże podgórski teren nie sprzyjał nacierającym, co starał się wykorzystać dobrze okopany nieprzyjaciel, dysponujący liczną bronią maszynową i artylerią stromotorową. W tych warunkach jednostki 38 armii w dniu 9 września posunęły się do przodu zaledwie od 2 do 6 kilometrów, przy czym pod wieczór tempo natarcia spadło prawie do zera. Niektóre oddziały wskutek silnego oporu Niemców nie ruszyły z miejsca od samego rana. Front walki przybierał linię zygzakowatą i znacznie się wydłużył. Mimo wprowadzenia do bitwy drugiego rzutu armii stosunek sił zaczął się niebezpiecznie zmieniać na korzyść wroga. Jedyną pociechą pozostawało to, że inicjatywa operacyjna znajdowała się nadal w ręku dowództwa radzieckiego. Z takiego obrotu sprawy nie było zadowolone ani dowództwo Frontu, ani dowództwo armii. Nie mieli też powodu do radości dowódcy jednostek, którym nieustanny ogień artylerii niemieckiej rozbijał stanowiska dowodzenia i punkty obserwacyjne oraz niszczył kompletnie węzły łączności. Nie najlepszej myśli był również dowódca 1 czechosłowackiej brygady piechoty, generał Svoboda, któremu podwładni co chwila meldowali o dużych stratach w ludziach i sprzęcie. W końcu generał zarządził odprawę sztabu brygady, w czasie której wspólnie ze swymi współpracownikami doszedł do wniosku, że należy niezwłocznie przegrupować oddziały w prawo i główny kierunek uderzenia brygady skierować na Kobylany, Pałacówkę, wzgórze 534. Ale taka decyzję mógł podjąć tylko dowódca korpusu, z którym brygada nadal nie miała łączności. Tuż po odprawie, gdy Svoboda zastanawiał sie nad tym, co przyniesie dzień jutrzejszy, do schronu wszedł w towarzystwie oficera dyżurnego radziecki generał, który przedstawił się jako zastępca dowódcy 38 armii. Z wyrazu jego twarzy można było wyczytać troskę o dalsze losy operacji. Przecież według planu w ciągu pięciu dni należało dotrzeć do granicy Słowacji, a tu po dwóch dobach zażartych walk nie przełamano nawet taktycznej strefy obrony. Nieprzyjaciel nie tylko uporczywie bronił się, ale także realnie zagrażał zepchnięciem nacierających wojsk na podstawy wyjściowe. Svoboda poprosił generała o zajęcie miejsca przy stole i zapytał, czy może poczęstować go herbatą. - Diękuje za gościnność - odparł. - Bardzo się spieszę. Chciałbym tylko zapytać, jak generał ocenia sytuację swojej brygady i całego korpusu? - Jako wyjątkowo trudną i niezadawalajacą - odpowiedział krótko Svoboda. - A co w tych warunkach uczynilibyście jako dowódca korpusu? - nieoczekiwanie zapytał zastępca dowódcy armii. Svoboda zaskoczony tak sformułowanym pytaniem nie bardzo wiedział, co odpowiedzieć. Po chwili namysłu doszedł do wniosku, że na poczekaniu nic nowego nie wymyśli, więc postanowił przedstawić ustaloną ze swoimi oficerami sztabu koncepcję dalszych działań. - Zrezygnowałbym z kontynuowania natarcia pierwszej brygady na kierunku Machnówka, Dukla i w ciągu nocy przegrupowałbym jej oddziały na prawo, na kierunek Kobylany, Pałacówka, wzgórze 534, gdzie jednostki radzieckie wbiły najgłębszy klin w niemiecką obronę. Na obecny kierunek natarcia mojej brygady wprowadziłbym brygade trzecią. Uważam, że to pozwoliłoby na skuteczne dołamanie drugiego pasa obrony i do wieczora dnia jutrzejszego osiągnięcie wzgórza 534. Svoboda miał zamiar szczegółowo uzasadnić swoją propozycję, lecz generał podziękował, podał rękę na pożegnanie i szybkim krokiem opuścił ziemiankę. cdn...
- Połącz mnie z trzecią brygadą! - poleca dyżurnemu telefoniście generał Svoboda zaniepokojony nieustanną strzelaniną z lewej strony. - Nikt nie odpowiada - melduje telefonista. Próbują przez radio, też nic nie wychodzi. A ogień niemieckiej artylerii wciąż się wzmaga. Ze sztabu korpusu nie nadchodzą żadne rozkazy. Wysłany z meldunkiem oficer łącznikowy przepadł bez wieści. Generał Svoboda każe wezwać dowódcę kompani zwiadu. Melduje się porucznik Erban. - Natychmiast wyślij patrol w kierunku Wrocanki, by rozpoznał, co dzieje się na osi marszu trzeciej brygady. O wynikach zameldujesz osobiście! Działać szybko! Oficer biegnie do swej kompanii i po kilku minutach trzyosobowy patrol pod dowództwem starego wiarusa, sierżanta Bedrzicha, zwinnie przemyka między zaroślami w kierunku widocznej na horyzoncie wsi. Im bardziej zbliżaja się do wyraźnie już rysujących się budynków, tym donośniej rozlegają się wybuchy pocisków i terkotanie broni maszynowej. Nagle słyszą dudniący warkot niemieckich bombowców. Nie upłynęła minuta, a na skraju wsi wykwitają fontanny rozpryskującej się ziemi i pióropusze czarnego dymu. Okolicą wstrząsają grzmoty eksplozji bomb. Dalszą przestrzeń do wsi muszą pokonywać krótkimi skokami, a na otwarty polu czołgaja się. Po godzinnym morderczym marszu patrol szczęśliwie dociera do porośniętego młodą olszyną wąwozu, w którym został urządzony batalionowy punkt opatrunkowy. Są wstrząśnięci tym, co tam widzą. Na murawie leży pokotem kilkudziesięciu pokiereszowanych odłamkami pocisków żołnierzy. Przez świerzo założone białe bandaże przesiąkają czerwone niczym polne maki plamy krwi. Skargi i jęki rannych mieszaja się z wydawanymi podniesionym głosem przez dwóch lekarzy i kilka sanitariuszek poleceniami. Bedrzichowi wskazano miejsce, w który znajduje się stanowisko dowodzenia 5 batalionu. Nie spotkał tam jednak dowódcy, kapitana Moravca. Został ranny w głowę i odtransportowano go do szpitala. Ugodzony odłamkiem pocisku artyleryjskiego poległ zastępca dowódcy batalionu, kapitan Paszka. Dowodzenie batalionem objął dowódca kompani ciężkich karabinów maszynowych młody podporucznik Ladysław Kilian. Ten przekazał Bedrzichowi niezbędne informacje, które po powrocie patrolu porucznik Erban powtórzył dowódcy brygady. Svoboda był zaskoczony. Skąd we Wrocance wział się 5 batalion, zastanawiał się. Przecież zgodnie z rozkazem bojowym dowódcy korpusu miał on się znajdować w odwodzie. Dopiero później od szefa sztabu korpusu, majora Lomskiego, dowiedział się, że generał Kratochvil zmienił niektórym pododdziałom ich zadania i marszruty w czasie podchodzenia w wyłom i nie powiadomił o swej zgubnej w skutkach decyzji dowódców brygad. Stąd 5 batalion 3 brygady piechoty znalazł się w awangardzie korpusu, na osi marszu swej macierzystej jednostki. Ta niefortunna zmiana decyzji przyczyniła się do ostatecznego zerwania i tak nie najlepiej układającego się wspóldziałania z oddziałami 25 korpusu pancernego, którego jednostki z powodu niedostatecznego rozpoznania terenu zatrzymały się na przeprawach przez Jasiołkę i nie zdążyły w pore wyprzedzić piechoty. Rezultat był taki, że przed drugim pasem nieprzyjacielskiej obrony zarówno wojska radzieckie, jak i oddziały czechosłowackie znalazły sie bez planowanego wsparcia czołgów. * Ogólna sytuacja w pasie działania 38 armi w ciągu nocy z 8 na 9 września poważnie się skomplikowała. Dowództwo niemieckie po otrzymaniu pierwszych meldunków o uderzeniu wojsk radzieckich na kierunku krośnieńsko-dukielskim zaczęło w pośpiechu przerzucać tam znaczne siły z innych odcinków frontu. Z przyczółka sandomierskiego skierowano pod Duklę 1 dywizją pancerną, a z rejonu Krakowa - 8 dywizję pancerną. Ponadto na kierunek zarysowującego się przełamania została przerzucona 75 dywizja grenadierów, działająca dotychczas w pasie 4 Frontu Ukraińskiego. Wzięci do niewoli żołnierze niemieccy zeznali, że w ciągu nocy ich jednostka wykonała forsowny marsz i o świcie 9 września została wprowadzona do bitwy z zadaniem odrzucenia radzieckich oddziałów na północ. cdn... 
a dalej tak to szło: Mimo zapadającego zmroku walki nie ustawały. Napływające do sztabu armii, a stąd do sztabu Frontu, meldunki nie napawały optymizmem. Dwudniowe zmagania z mocno usadowionym w dogodnym do obrony terenie nieprzyjacielem ujawniły liczne niedociągnięcia w przygotowaniu wojsk do działań zaczepnych w specyficznych warunkach górskich. Dotychczas najsłabiej wywiązywały się ze swoich zadań oddziały czechosłowackiego korpusu i 25 korpusu pancernego. Marszałek Koniew, po wysłuchaniu opinii swoich zastępców i dowódców 38 armii, postanowił odwołać z zajmowanych stanowisk dowódcę 25 korpusu generała Anikuszkina (na jego miejsce wyznaczył pułkownika Piotrowskiego) oraz dowódcę 1 Czechosłowackiego Korpusu Armijnego generała Kratochvila, powierzając tę funkcję dotychczasowemu dowódcy 1 brygady piechoty, generałowi Svobodzie, człowiekowi energicznemu, mającego doświadczenie bojowe z okresu walk czechosłowackich oddziałów na terenie Związku Radzieckiego. Po zaakceptowaniu taj decyzji przez Stalina został wydany rozkaz następującej treści : .....
..... W sztabie Svoboda nie zabawił długo. Generał Moskalenko zapoznał go z treścią rozkazu dowódcy Frontu, serdecznie pogratulował awansu i postawił zadania korpusowi na trzeci dzień operacji. Wobec chwilowej niekorzystnej zmiany ogólnego stosunku sił i środków dowódca armii zrezygnował z pierwotnie planowanych zadań. Nacierające na głównym kierunku 52 i 101 korpusy piechoty oraz wprowadzony w wyłom 1 Czechosłowacki Korpus Armijny miały w ciągu 10 września dołamać drugi pas niemieckiej obrony i opanować szosę prowadzącą z Jasła przez Nowy Żmigród do Dukli. Ogólna głębokość działania dla tych korpusów została ograniczona do 4-8 kilometrów. Natomiast 67 korpus piechoty powinien był kontynuować walki w rejonie Krosna z zadaniem zdobycia tego miasta. Dowódca Frontu, marszałek Koniew, widząc, że wszystkie jednostki armijne są już zaangażowane w walkach, a nieprzyjaciel wciąż powiększa swoje siły i wzmaga opór, postanowił przekazać 10 września ze swego odwodu w operacyjne podporządkowanie 38 armi 4 korpus pancerny pod dowódctwem generała Połubojarowa. Korpus ten został ześrodkowany w rejonie Jaszczewa na prawym skrzydle 38 armii. Rankiem 10 września, po trzydziestominutowym przygotowaniu artyleryjskim, zgrupowanie uderzeniowe, w którym znajdowały się także oddziały korpusu czechosłowackiego, wznowiło natarcie. Mimo lawiny ognia artyleryjskiego, która spadła na broniących sie Niemców, nieprzyjaciel powitał nacierających niezwykle silnym ogniem karabinów maszynowych, wkrótce podjął też liczne kontrataki. Jeszcze raz okazało się, że w górach nawet najgwałtowniejszy ogień artyleri jest znacznie mniej skuteczny niż w terenie równinnym. Szczególnie zaciekle kontratakowali Niemcy na prawym skrzydle armii, gdzie nacierał 52 korpus piechoty. Do godziny 12.00 jednostki radzieckie piętnaście razy odpierały zrywającego się do walki wroga, który atakował siłami około pułku piechoty, wspartego czołgami i działami pancernymi. W tej sytuacji dowództwo radzieckie było zmuszone przerzucić na prawe skrzydło armii dużą liczbę artylerii, w tym 1663 pułk artylerii przeciwpancernej oraz 12 pułk czołgów i 349 pułk ciążkich dział pancernych. Ale dopiero po wkroczeniu do bitwy 4 korpusu pancernego położenie nacierających wojsk znacznie się poprawiło. Tego dnia silne ciosy spadły też na jednostki czechosłowackie, tym razem ściśle współdziałające z oddziałami radzieckiego 101 korpusu piechoty i 25 korpusu pancernego, którego czołgi bezpośrednio wspierały czechosłowacką piechotę. Wyjątkowo dzielnie walczyli żołnierze 1 czechosłowackiej brygady, której dowództwo po generale Svobodzie przejął dotychczasowy szf sztabu brygady, kapitan Novak(później przez pewien czas dowodził nią kapitan Zahora). Większe trudności, podobnie jak w ciągu dni poprzednich, przeżywała 3 brygada, która poniosła od ognia nieprzyjaciela wyjątkowo duże straty w ludziach - wyraźnie dało znać o sobie niedostateczne wyszkolenie i brak doświadczenia bojowego. Wsumie jednak korpus pod sprawnym dowództwem generała Svobody w pełni wykonał postanowione na ten dzień zadanie. Uderzył zdecydowanie prawym skrzydłem na Kobylany, a w godzinach popołudniowych siłami 1 brygady zdobył Pałacówkę. Następnie brygada jednym gwałtownym skokiem pokonąła las położony na południe od tej wsi i korzystając ze wsparcia ogniowego radzieckiej 183 dywizji piechoty uchwyciła wieczorem północne stoki dominującego nad całą okolicą wzgórza 534. cdn ....