OWŚ-Ślązacy nie gęsi swoją linię Maginota mają :)
: 1 lis 2016, o 21:11
Podział Śląska między Polskę i Niemcy, dokonany po pierwszej wojnie światowej postawił obie strony w trudnej sytuacji na wypadek wojny. Ewentualne działania zbrojne musiałyby być prowadzone w silnie zurbanizowanym i uprzemysłowionym regionie. W dodatku dla Niemiec i Polski były to tereny niezwykle ważne pod względem strategicznym. Ze względu na początkowo niewielkie zagrożenie ze strony Niemiec jak i problemy finansowe państwa, obrona granicy zachodniej nie wyszła poza fazę planowania. Dopiero wzrost napięcia w stosunkach polsko – niemieckich na przełomie lat dwudziestych i trzydziestych spowodował większe zainteresowanie obroną Górnego Śląska. W efekcie wykonano tzw. pozycję osłonową, składającą się z fortyfikacji polowych i budowli półstałych. W 1931 roku została ona obsadzona przez jednostki 23 Dywizji Piechoty.
Momentem przełomowym w umacnianiu obrony na granicy zachodniej stał się rok 1933. Poprawa koniunktury po „Wielkim Kryzysie” jak i wzrastające, realne zagrożenie ze strony Niemiec spowodowały powrót do koncepcji fortyfikowania Śląska. Wykorzystując wcześniejsze studia terenowe i plany przedstawione przez dowódcę 23 DP – gen. Józefa Zająca, przystąpiono do realizacji tzw. fortyfikacji rozproszonej. Ta nowa koncepcja, w odróżnieniu od pierwszowojennej, polega na budowaniu dużej ilości niewielkich schronów bojowych, powiązanych systemem ognia i połączonych siecią umocnień ziemnych. W przypadku polskich fortyfikacji przyjęto zasadę tworzenia tzw. punktów oporu, czyli skupisk „bunkrów” zdolnych do obrony okrężnej.
W pierwszym etapie, przypadającym na lata 1933/35, powstały trzy izolowane punkty oporu: p.o. „Dąbrówka Wielka” (1933), p.o. „Szyb Artura” (1934) i p.o. „Bobrowniki” (1935) – w sumie ok. 26 schronów bojowych. Wszystkie umieszczone zostały na rozległych wzniesieniach, górujących nad okolicą. Dzięki temu artyleria lekka (polowa), w którą wyposażone było każde zgrupowanie uzyskiwała doskonały wgląd na przedpole. Rok powstania każdego punktu jest raczej umowny i wyznaczony został na podstawie daty wybetonowania głównych obiektów. Trzeba jednakże pamiętać, że prace fortyfikacyjne trwały do momentu wybuchu wojny, tak więc w okresie do września 1939 roku poszczególne odcinki OWaru były systematycznie wyposażane i uzupełniane o kolejne schrony.
informacje z strony Fortyfikacje.pl
cdn...
Momentem przełomowym w umacnianiu obrony na granicy zachodniej stał się rok 1933. Poprawa koniunktury po „Wielkim Kryzysie” jak i wzrastające, realne zagrożenie ze strony Niemiec spowodowały powrót do koncepcji fortyfikowania Śląska. Wykorzystując wcześniejsze studia terenowe i plany przedstawione przez dowódcę 23 DP – gen. Józefa Zająca, przystąpiono do realizacji tzw. fortyfikacji rozproszonej. Ta nowa koncepcja, w odróżnieniu od pierwszowojennej, polega na budowaniu dużej ilości niewielkich schronów bojowych, powiązanych systemem ognia i połączonych siecią umocnień ziemnych. W przypadku polskich fortyfikacji przyjęto zasadę tworzenia tzw. punktów oporu, czyli skupisk „bunkrów” zdolnych do obrony okrężnej.
W pierwszym etapie, przypadającym na lata 1933/35, powstały trzy izolowane punkty oporu: p.o. „Dąbrówka Wielka” (1933), p.o. „Szyb Artura” (1934) i p.o. „Bobrowniki” (1935) – w sumie ok. 26 schronów bojowych. Wszystkie umieszczone zostały na rozległych wzniesieniach, górujących nad okolicą. Dzięki temu artyleria lekka (polowa), w którą wyposażone było każde zgrupowanie uzyskiwała doskonały wgląd na przedpole. Rok powstania każdego punktu jest raczej umowny i wyznaczony został na podstawie daty wybetonowania głównych obiektów. Trzeba jednakże pamiętać, że prace fortyfikacyjne trwały do momentu wybuchu wojny, tak więc w okresie do września 1939 roku poszczególne odcinki OWaru były systematycznie wyposażane i uzupełniane o kolejne schrony.
informacje z strony Fortyfikacje.pl
cdn...
